غربتِ دنیا!
می گویند هر کس را درون قبر خودش قرار می دهند!
الحق و الانصاف که جمله ی پر مغزیست!
درست که این جمله برای زندگی پس از مرگ است ولی
به همین دنیا که نگاه کنی میفهمی
چطور؟
مثالی میزنم از آدمهای زنده ای که در کنار هم هستند
فرض کنید که در اطراف خودتان، از افراد بسیار نزدیک به خودتان، مریضی دارید
مریضیِ سختی و سنگینی هم است
اوایل خیلی ناراحت می شوید، مدام فکر میکنید به مریض تان
رفته رفته درگیر کارهای دیگری می شوید حتی شاید کارهای خود مریض
ولی توجهتان به او کم می شود
میماند و خودش!
میماند و دردهایی که باید تحمل کرد!
شب صبح می شود و شما راحت خوابیده ای
اما او...!
سالم و سلامت از کنارش بدون شکر! می گذریم
شاید او حسرت بخورد... وه که چه روزیست «یوم الحسرت»!
قاط زده ام بیخیالش!
تنها خداست که هر لحظه او را می بیند!
کفر گفته ای اگر فکر کنی بیشتر از همه به یادش هستی!
لحظه ای غافل نمی شود از بنده اش!
توجهی همیشگی...
سرپناهی همیشگی...
عشقی همیشگی...
می خواندم از امیر بیان که:
«دنیا در نزد من از آب بینی بزی که عطسه می کند بی ارزش تر است
از استخوان خوکی که در دست جذامی باشد بی ارزش تر و پست تر است...»
و عجیب جمله هاییست ....!
